Van de week heb ik samen met mijn mooie vriendin Robin Control gezien. Anton Corbijn, Nederlands internationaal geroemd popfotograaf heeft een biopic gemaakt over Ian Curtis.
Ian Curtis was de zanger van de invloedrijke band Joy Divison, een post-punk band die eind jaren '70, begin '80 een nieuw geluid liet horen. Kaal, leeg. Hard, maar niet in geluid maar in toon. Na twee studio-albums, vlak voor hun Amerikaanse tour pleegde Curtis zelfmoord, 23 jaar oud.
De film richt zich niet op de carriere van de zanger of de band, maar op de persoon Ian. De jongeman die geen controle over zijn leven kon krijgen. Het is een sombere, zware film. Ontzettend goed, overigens. Corbijn weet met zijn typische fotograaf-shots precies de juiste sfeer en stemming te creeëren. Sam Riley zet Curtis overtuigend neer als een leeg omhulsel, een zonder richtlijn getroubleerd mens.
Let's dance to Joy Division and enjoy the irony.
1 opmerking:
Hey! Weer een post! :) Het was echt een fantastische film, denk wel de beste die ik dit jaar gezien heb. Na Crank dan :p.
Anton Corbijn rules!
Een reactie posten